«Μονή Αβάσσου», από τα παλαιότερα μοναστήρια της Ηπείρου – Τι λέει η παράδοση – ΦΩΤΟ

Απαγορεύεται η αναδημοσίευση όλου ή μέρος του περιεχομένου του άρθρου συμπεριλαμβανομένων και των εικόνων χωρίς προηγούμενη άδεια

Στον Νομό Πρέβεζας βρίσκεται ένα από τα παλαιότερα μοναστήρια της Ηπείρου.

Πρόκειται για τη Μονή Αβάσσου, ένα ιστορικά διατηρητέο μνημείο, η οποία βρίσκεται μεταξύ Κοτσανόπουλου και Βρυσούλας.

Μόλις 17χλμ από τον Λούρο και με κατεύθυνση προς Βρυσούλα και περνώντας το Κάτω Κοτσανόπουλο οι δύο μεγάλες σημαίες μπροστά στον δρόμο και η πινακίδα προς τα αριστερά θα οδηγήσει το βλέμμα σε μια περιοχή που μοιάζει εντελώς διαφορετική.

Μια μικρή λοιπόν στάση και θα ξεδιπλωθεί μπροστά σου ένα φυσικό τοπίο με πλατάνια, τρεχούμενα νερά και ανάμεσα τους η Μονή Αβάσσου και ο παλιός νερόμυλος.

Ο μικρός παραπόταμος του Λούρου και το πέτρινο γεφύρι στα αριστερά του δρόμου σε καλωσορίζουν κατά την άφιξη σου στο πανέμορφο αυτό μέρος σημαντικής ιστορικής και θρησκευτικής αξίας που μπορεί εύκολα να αποτελέσει για τον επισκέπτη και χώρο αναψυχής.

Ο δρόμος φαίνεται να είναι καινούργιος, άσφαλτος έως και μετά την Μονή ενώ εύκολα διακρίνει κανείς την προσπάθεια ανάδειξης του τόπου.

Αρχικά μια εικόνα από το ψηλότερο σημείο του δρόμου είναι ιδανική για να μπορέσεις να δεις την προσπάθεια αναστήλωσης αλλά και ανακαίνισης της έκτασης που ξεδιπλώνεται μπροστά σου.

Το τοπίο σε προδιαθέτει να συνδυάσεις άριστα μια τουριστική εξόρμηση στη φύση, ανάμεσα σε πλατάνια και καταπράσινες ελιές, με προσκύνημα στην Παναγία.

Άλλωστε η Μονή είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου.

Ανοίγοντας την μεγάλη ξύλινη πόρτα που είναι ένα με την πέτρινη περίφραξη, τα μάτια σου θα πέσουν αμέσως στα κελιά, που λειτουργούσαν παλαιότερα και ως χάνι, σύμφωνα με πληροφορίες και στα αριστερά  το καθολικό της Μονής που χρονολογείται, πιθανόν από τον 13ο αι., και ανακαινίστηκε το 1853.

Πρόσφατα ανακαινίστηκε και το καθολικό της Μονής αλλά και τα κελιά ενώ ο αύλειος χώρος δείχνει να δέχεται συνεχή φροντίδα.

Σύμφωνα με τον μητροπολίτη Αρτης, Σεραφείμ Ξενόπουλο ή Βυζάντιο, «…η Ιερά Μονή Αβάσσου, κειμένη εν τω τμήματι της Λακοπούλας εις τας υπωρείας του χωριού Ζερμή, εντός δασώδους τόπου και τιμωμένη επί τη κοιμήσει της Θεοτόκου, ωκοδομήθη το πρώτον κατά τα αρχάς του παρελθόντος αιώνος, κατασαθρωθείσα δε και κατερημωθείσα υπό των αλβανικών στιφών, ανεκαινίσθη εν έτει 1853, δι’ εράνου των χριστιανών. Έλαβε το όνομα Αβάσσου,  γνωματεύομεν, ως εκ της οικογενείας του σωζομένου ήδη εις ρωσικήν γην, εμπορευομένου Αββασιώτου, εχούσης, ως φαίνεται, την θέσην ταύτην ως ιδιόκτητον».

Σχετικές πληροφορίες αναφέρει και η Μητρόπολη Νικοπόλεως και Πρεβέζης: «Νοτιοδυτικά του οικισμού Άνω Κοτσανόπουλου και μετά το Σφηνωτό, βρίσκεται η Ιερά Μονή Αβάσσου, στη θέση παλιότερης βυζαντινής μονής. Επιγραφή αρκετά κακογραμμένη αναφέρει: «ETOYC-1746- ΚΤΙΤΟΡΑC ΠΑ-VOC…» Ανακαινίσθηκε το 1852. Περιλαμβάνει το καθολικό (Κοίμησης Θεοτόκου) τρίκλιτη θολοσκέπαστη βασιλική του 1853, – κτίριο των κελιών (ερειπωμένο), χάνι – επίσης ερειπωμένο – και νερόμυλο, μαζί με το κυρίως μοναστηριακό συγκρότημα και τα λοιπά κτίρια (χάνι, νερόμυλος, μαντάνι, μηχανή επεξεργασία μάλλινων υφασμάτων κλπ, η οποίο κινείται με νερό από καταρράκτη), συνθέτουν ένα μοναδικό στην ευρύτερη περιοχή σύνολο».

Στην «Κιβωτό της Ορθοδοξίας» διαβάζουμε επίσης:

Όπως αναφέρεται στο ημερολόγιο της Ιεράς Μητροπόλεως Νικοπόλεως και Πρεβέζης, με την ευθύνη του δραστήριου νέου μητροπολίτη Χρυσόστομου, «…η Μονή Αβάσσου είναι αφιερωμένη στην Κοίμηση της Θεοτόκου και έλαβε το όνομά της πιθανώς από τον ιδιοκτήτη της, Αββασιώτη, έμπορα στη Ρωσία τον 19 αι. Αλλη εκδοχή θέλει τη μονή να ονομάζεται Αρασσός, κτισμένη σε ελληνιστική θέση, με ύπαρξη αρχαίων τάφων στη γύρω περιοχή. Η παρουσία πάντως πολλών μαρμάρινων αρχιτεκτονικών μελών, τμημάτων τέμπλου και αμφικιονίσκων παραθύρων, εντοιχισμένων στον σημερινό ναό, ενισχύουν την άποψη πιθανής αναγωγής της μονής στον 13 αιώνα».

Υπάρχει όμως και η τοπική παράδοση, σύμφωνα με την οποία τον ναό τον έχτισε ένας μεγαλοκτηνοτρόφος, που ζούσε στην περιοχή, με το όνομα Αβάσσος ή Βάσσος. Μέσα στα βάτα, έκαιγε ένα φως και έτσι αποφασίστηκε να χτιστεί εκεί η εκκλησία. Μέχρι πρόσφατα έλεγαν ότι ένα φίδι φυλούσε τον ναό, ενώ όσοι κινούνταν από το Κοτσανόπουλο προς τη Βρυσούλα με άλογο έπρεπε να αφιππεύουν σε ένδειξη σεβασμού. Όταν ένας Τούρκος προσπάθησε να διανύσει έφιππος την απόσταση, του γύρισε το κεφάλι. Η παράδοση θέλει τον Τούρκο να πηγαίνει στον ναό, να δένει το άλογο στην πόρτα του και να θεραπεύεται. Οι ντόπιοι μιλούν για μια θαυματουργή εκκλησία, ωστόσο δεν υπάρχουν παρά μόνον άγραφες μαρτυρίες, οι οποίες δεν διαφέρουν από την ιστορία των άλλων μοναστηριών. Αυτό σημαίνει ότι πίσω από την ανέγερση κάθε μονής υπάρχουν μύθοι και αλήθειες που έχουν «παγιωθεί» και διατηρούνται, άλλοτε για τοπικιστικούς λόγους και άλλοτε από σεβασμό στην παράδοση.

Τέλος αξίζει να αναφερθούμε και στον νερόμυλο που υπάρχει ακριβώς απέναντι από τη Μονή.

Πρόκειται για έναν από τους παλαιότερους νερόμυλους στην ευρύτερη περιοχή ο οποίος αναστηλώθηκε και αυτός.

Το μικρό ρυάκι δίπλα του, τα μεγάλα πλατάνια από πάνω του και ο άριστα διαμορφωμένος χώρος με μικρές παρεμβάσεις συμβατές με το περιβάλλον συνθέτουν μια εικόνα πραγματικής φυσικής ομορφιάς.

Τελευταία ενημέρωση 19 Αυγούστου 2021 14:18:58 από News Room