Πρέβεζα: Δημόσιος έπαινος

Πριν πολλά χρόνια (το 1964) τελειώσαμε το Δέκατο (10ο) Γυμνάσιο αρρένων Αθήνας (κοντά στο γήπεδο του Παναθηναϊκού και απέναντι από το Μαιευτήριο της Έλενας).

Ένας από τους συμμαθητές μας έπαθε βαρύ εγκεφαλικό και τον μετέφεραν στη καρδιολογική κλινική του νοσοκομείου Ερυθρός Σταυρός.

Πήγα να τον δω, στην εντατική…

Οι δικοί του μου μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για ένα Γιατρό και Άνθρωπο που έσωσε τον ασθενή. Με το επιτελείο του, ειδικευμένους και ειδικευόμενους, έπεσαν απάνω στον ασθενή και του πρόσφεραν το ανθρωπίνως δυνατόν, τον πήραν από τα χέρια του Χάρου και τον έβαλαν στο δρόμο της ανάρρωσης…

Όση ώρα οι φίλοι μου εκθείαζαν τον άγνωστό τους γιατρό, δεν ήξεραν ότι εγώ είμαι υπερήφανος γι αυτόν…

Γιατί ο διευθυντής της Β΄ Καρδιολογικής Κλινικής του Ερυθρού Σταυρού είναι ο Πρεβεζάνος Κος Άκης Λάζαρης, πολύ γνωστό μέλος της κοινωνίας μας.

Μετά το επισκεπτήριο πήγα να τον δω και να του μεταφέρω τις ευχαριστίες της οικογένειας του ασθενούς…

Με το πλατύ και εγκάρδιο χαμόγελό του μου είπε:

-Αυτή είναι η δουλειά μας… Σώσουμε ζωές… Δίνουμε παράταση ζωής κατά μερικές δεκαετίες σε κάποιους συμπολίτες μας… Τηρούμε τον όρκο μας…

Δικαιοσύνη…

Για να είμαστε δίκαιοι στις κρίσεις μας πρέπει να λέμε ΚΑΙ τα αμέτρητα θετικά των άξιων γιατρών και νοσηλευτών του ΕΣΥ…

Επίσης, όπως συγχαίρουμε ένα μικρό μαθητή που απάγγειλε καλά ένα ποίημα στη γιορτή  του σχολείου του, έτσι πρέπει να συγχαίρουμε όλους τους γιατρούς που σώζουν ζωές κάθε μέρα, που μας χαρίζουν χρόνια για να τα ζήσουμε με τους αγαπημένους μας…

Αγαπητέ Άκη,

με έκανες πολύ υπερήφανο για αυτά που άκουσα και είδα για σένα σήμερα…

Ο δημοσίως γράφων
Κυτίνος Ευάγγελος