Ένα μικρό ταξίδι στις όχθες του Αμβρακικού – Γνωρίζοντας το Τσοπέλι - ΦΩΤΟ

Το θαύμα της φύσης μια ανάσα από την Πρέβεζα

Ιούλιος και η ζέστη αφόρητη όσο και η λαχτάρα για μια βόλτα στον Αμβρακικό.

Ο χρόνος περιορισμένος και η μόνη λύση για την κυριακάτικη μικρή απόδραση, η λιμνοθάλασσα στο Τσοπέλι.

Με λίγη τύχη ίσως γίνει εφικτό να συναντήσεις ορισμένα πουλιά μέσα στο σπίτι τους, τον Αμβρακικό.

Ακολουθώντας την παλιά σκουριασμένη πινακίδα, λίγα χιλιόμετρα από την Πρέβεζα, στα λίγα μέτρα ξεδιπλώνεται μπροστά σου ο Αμβρακικός.

Με την πρώτη επαφή και στο βάθος αρκετές εκατοντάδες μέτρα μέσα στην λιμνοθάλασσα διακρίνεται ένας αργυροπελεκάνος.

Μακριά αλλά ποτέ δεν ξέρεις…

Οι φωτογραφικές μηχανές έτοιμες στο πίσω κάθισμα…

Ο ήλιος καίει αλλά και το ελαφρό αεράκι σε κάνει να συνεχίσεις.

Καταμεσήμερο εξάλλου και δεν θα περίμενε κανείς άλλες συνθήκες.

Ο ενθουσιασμός για εξερεύνηση ενός σημείου που για πρώτη φορά επισκέπτεσαι μεγάλος, χωρίς να είσαι έτοιμος στην ουσία για το τι θα συναντήσεις.

Λίγο νερό στο πρόσωπο και συνεχίζουμε ενώ σε χρόνο μηδέν ξεπροβάλλει στα αριστερά σου ο Λούρος ποταμός.

Εδώ και δύο εκατομμύρια χρόνια η φύση φρόντισε να δημιουργήσει ένα μοναδικό τοπίο, όπου το νερό του Λούρου γίνεται ένα με το αλμυρό της θάλασσας.

Και ξαφνικά ο αργυροπελεκάνος αρχίζει να πλησιάζει σαν να θέλει να χαιρετήσει.

Και πάλι όμως είναι μακριά αλλά διακρίνεται…

Δεν χάνεται αυτή ευκαιρία… γιατί δεν ξέρεις εάν θα συναντήσεις άλλους στη συνέχεια.

Στο βάθος η μηχανή μια ψαρόβαρκας τον τρομάζει και ανοίγοντας τα φτερά του απομακρύνεται για να επιστρέψει αρκετές εκατοντάδες μέτρα δεξιά με κατεύθυνση τις εκβολές του Λούρου, αφήνοντας πίσω του τα… διαπιστευτήριά του!!

Λίγα λεπτά μετά, ενα φτερούγισμα και προσγειώνεται μέσα στη λιμνοθάλασσα ένας ερωδιός… και μετά ένας δεύτερος… δεν στέκονται πολύ… παίζουν μεταξύ τους και απομακρύνονται…

Την ίδια ώρα ασυγκίνητο παραμένει το «βουταλίδι»… δεν γνωρίζω την επιστημονική του ονομασία!

Συνεχίζοντας ένας λευκός ερωδιός αναζητά την τροφή του σε μια μικρή λωρίδα στεριάς.

Και φτάνοντας στο τέλος του δρόμου, εκεί που ενώνεται ο Λούρος με την θάλασσα, μια ομάδα αργυροπελεκάνων κάνει τα δικά της παιχνίδια μέσα στο νερό.

Δεν μου κάνουν τη χάρη να πλησιάσουν και ας παραμένω κρυμμένος για δέκα λεπτά… ο ήλιος όμως καίει πολύ και προσπαθώ από πολύ μακριά για μερικές εικόνες.

Στην επιστροφή η φωλιά των αηδονιών δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητη ενώ ακριβώς από κάτω οι χρωματιστές λιβελούλες είχαν στήσει τον δικό τους χορό.

Στον δρόμο για τον γυρισμό, μετά από μια ώρα, δεν θα μπορούσε να πει κανείς πως ο Αμβρακικός απογοήτευσε… ίσια ίσα.

Η πρώτη εμπειρία σε ένα πρωτόγνωρο μέρος ήταν εξαιρετική.

Λίγο πριν αφήσουμε πίσω μας την αστείρευτη αυτή πηγή φυσικού πλούτου που σε καλεί να την θαυμάσεις, ξεπροβάλλουν και μας χαρίζουν τις τελευταίες εικόνες οι φιλόξενοι κάτοικοί της.

Εικόνες από ένα θαύμα της φύσης…