Κίμωνας Πουρναρόπουλος: Στα χνάρια του παππού του συνεχίζει την ιστορία και την παράδοση της Πρέβεζας

Γεννημένος στις 3 Ιανουαρίου 1997, στα 22 του χρόνια, γράφει την δική του ιστορία στην Πρέβεζα.

Από οικογένεια στενά συνδεδεμένη με τη θάλασσα, με απεριόριστη αγάπη για το υγρό στοιχείο και το ψάρεμα, με αρχές και ήθος αλλά και σεμνότητα και χαρακτηριστικό χιούμορ, με πηγή της δύναμής του την οικογένειά του αλλά και τον παππού του, του οποίου την ιστορία φαίνεται να συνεχίζει.

Ο λόγος για τον Κίμωνα Πουρναρόπουλο ο οποίος φέτος βούτηξε και πάλι στα παγωμένα νερά του λιμανιού της Πρέβεζας κατά τον Αγιασμό των Υδάτων και έπιασε τον σταυρό για πέμπτη φορά και τέταρτη συνεχόμενη τα τελευταία χρόνια (2014, 2016-2019).
 

Τον συνάντησα την τελευταία μέρα, πριν φύγει για τη σχολή του, με τον δίσκο στα χέρια και τον σταυρό, να περνάει από κατάστημα σε κατάστημα.

Άλλωστε είναι και αυτό ένα κομμάτι της θρησκευτικής ιστορίας του τόπου. Η ευλογία του σταυρού.

Αν και ο χρόνος πολύ περιορισμένος, ο Κίμωνας δεν μου αρνήθηκε μια μικρή συνομιλία έστω και εάν αρχικά φάνηκε να ξαφνιάζεται με την πρότασή μου.

Και το πρώτο πράγμα που του ζήτησα ήταν να μάθω κάποια πράγματα για τον ίδιο.

Ο Κίμωνας Πουρναρόπουλος το 2015 πέρασε στο τμήμα  φιλολογίας του  πανεπιστημίου Ιωαννίνων. Όμως, όπως ο ίδιος λέει, κατάλαβε πως δεν του ταιριάζει και με την ίδια βαθμολογία και το 10% όπως ισχύει, πέρασε στα ΤΕΦΑΑ στην Θεσσαλονίκη. Φέτος είναι στο τρίτο έτος ενώ παράλληλα κάνει και ιστιοπλοΐα σε ιδιωτική σχολή.

Στα ΤΕΦΑΑ, σκοπεύει να ακολουθήσει την ειδικότητα στην ιστιοπλοΐα ενώ κάνει σχέδια για το μέλλον μετά το πτυχίο του. Φυσικά θα ακολουθήσει ο στρατός και μετά ένα μεταπτυχιακό.
 

Τι ήταν όμως αυτό που τον οδήγησε στα ΤΕΦΑΑ;

Μα φυσικά η αγάπη του για την θάλασσα. Αυτό έγινε αντιληπτό από τα πρώτα λεπτά της σύντομης αλλά ουσιαστικής κουβέντας μας.

Η ίδια αγάπη τον οδηγεί και στην ιστιοπλοΐα ή την κωπηλασία. Όλη του η ζωή είναι συνδεδεμένη με την θάλασσα. Φανατικός δύτης σε μεγάλα βάθη ενώ και το πεζόβολο είναι μια από τις αδυναμίες του όπως και η μπάφα.

Ας μην ξεχνάμε πως ο Κίμωνας Πουρναρόπουλος προέρχεται από θαλασσινή οικογένεια. Ανέκαθεν είχε στενές σχέσεις με την θάλασσα. Το ψαράδικο που διατηρεί η οικογένεια στα παλιά κτελ είναι από τα πιο παλιά ιχθυοπωλεία της πόλης.

«Ο παππούς ψάρευε, ο μπαμπάς ψαρεύει, το ίδιο και εγώ» θα πει ο Κίμωνας κάνοντας μου ταυτόχρονα μια μικρή περιγραφή των φωτογραφιών του που επέλεξα από τους λογαριασμούς του στα social.
 

Η αφορμή όμως για την συνάντηση μαζί του ήταν αυτό που έχει καταφέρει τα τελευταία χρόνια. Από τα 18 του πιάνει κάθε χρονιά τον σταυρό τα Θεοφάνεια.
 

Όπως ο ίδιος λέει, πρώτη χρονιά για το σταυρό βούτηξε όταν ήταν στην  6η δημοτικού.

«Και έκανα πέντε χρόνια να ξεπεράσω το σοκ που έπαθα. Από το κρύο. Είχα ξυλιάσει. Μου κόπηκε η ανάσα» είπε χαμογελώντας και συνέχισε «Μετά ξαναβούτηξα 2α Λυκείου το 2014».

Στα χνάρια του παππού του

Πως θα μπορούσε άλλωστε να μην αποτελεί το «φαβορί» κάθε χρόνο για το σταυρό αφού ο ίδιος ο παππούς του, ο οποίος κατά μαρτυρίες έχει πιάσει τον σταυρό στην Πρέβεζα αρκετές φορές, τον είχε εκπαιδεύει.

«Όταν ήμουν μικρός 4-5 χρονών, ο παππούς, μου πέταγε μια άσπρη πέτρα στην θάλασσα και με έβαζε να τη βρω στον πάτο. Από τότε έχει γίνει «προπόνηση» για τον σταυρό. Και μου έλεγε, όταν μεγαλώσεις θα βουτήξεις για να πιάσεις τον σταυρό».

Ο παππούς, του οποίου το όνομα φέρει ο Κίμωνας, σύμφωνα με μαρτυρίες της γιαγιάς, είχε βουτήξει και είχε πιάσει τον σταυρό εφτά – οχτώ φορές. «Ο μπαμπάς λέει τρεις. Αλλά πέντε φωτογραφίες έχουμε μόνο εμείς με τον παππού να κρατά τον σταυρό στο χέρι» είπε ο Κίμωνας.
 

«Παίρνω δύναμη από τον παππού, που μου έλεγε ότι θα πηδήξω για τον σταυρό, και κάθε χρόνο βουτάω. Έχω αυτήν την εικόνα στα μάτια μου. Και παίρνω δύναμη την ώρα που περιμένω στην προκυμαία. Και δόξα το θεό που είμαι καλά και μπορώ και βουτάω κάθε χρόνο, ανεξάρτητα με το εάν τον πιάσω ή όχι».

Δεν ξεχνάει όμως και την γιαγιά του την Ελένη την οποία ανέφερε αρκετές φορές στην κουβέντα μας. «Παίρνω δύναμη και από την γιαγιά μου. Συζητάμε συχνά για τον παππού και που λέει ιστορίες. Είναι πραγματικός «βράχος». Και κρατάει και το κατάστημα που διατηρούμε».
 

Όταν πιάνει τον σταυρό, κάθε φορά η συγκίνησή του είναι και μεγαλύτερη «Τις πρώτες χρονιές δεν το καταλάβαινα. Όσο περνάει ο καιρός όμως και ο κόσμος κάνει και αναφορές στον παππού μου, συγκινούμαι ακόμα περισσότερο» ενώ εύκολα μπορεί να διακρίνει ο καθένας πως ο Κίμωνας φαίνεται να «σηκώνει» στην πλάτη του και να συνεχίζει όχι μόνο μια οικογενειακή ιστορία αλλά την ιστορία της ίδιας της πόλης της Πρέβεζας.

Άλλωστε ας μην ξεχνάμε πως από τα παλιά χρόνια η προσπάθεια να πιάσεις τον σταυρό δεν ήταν και εύκολο πράγμα.

«Ήταν άλλα τα χρόνια τότε» θα προσθέσει ο θείος του Κίμωνα, Τάσος Πουρναρόπουλος που προστέθηκε στην παρέα μας, και ως μεγαλύτερος όπως θυμάται «μαζεύονταν παρέες και χρησιμοποιούσαν ακόμα και κοφτερά αντικείμενα για να πιάσουν τον σταυρό. Υπήρχε άλλωστε μεγάλη φτώχια και τα λεφτά που θα συγκεντρώνονταν αποτελούσαν μια σημαντική βοήθεια για όποιον τον έπιανε και την οικογένειά του», ενώ τότε γίνονταν και συνεργασίες, συγκροτούνταν ομάδες και κάτω από το νερό δίνονταν πραγματικές «μάχες».
 

Σήμερα όμως, όπως συμπλήρωσε ο Κίμωνας δεν συμβαίνει αυτό. «Ο καθένας βουτάει για τον εαυτό του. Δεν υπάρχουν συνεργασίες για τον σταυρό».

Αν και για φέτος είχε ακουστεί πως ο Κίμωνας δεν θα βουτούσε όμως εμφανίστηκε την τελευταία στιγμή. «Ήμουν άρρωστος έως και δύο μέρες πριν και ήταν αμφίβολη η συμμετοχή μου. Ωστόσο εκείνη την μέρα ήμουν πολύ καλύτερα και το αποφάσισα».

Αν και δεν είχα σκοπό να εκμαιεύσω τα «μυστικά» του και την τεχνική που χρησιμοποιεί ο ίδιος είπε «Δεν υπάρχει κάποια τεχνική…!!! Τον σταυρό τον πιάνω πάντα στον πάτο. Δεν τον έχω προλάβει ποτέ στην πορεία του. Την πρώτη χρονιά ήταν 8-9 μέτρα το βάθος. Γι αυτό και τότε τον χάσαμε για κάποιο διάστημα. Όλες τις άλλες χρονιές ήταν στα 6-7 μέτρα».
 

Αυτό βέβαια που διαπιστώνει κανείς εάν παρακολουθήσει τον Κίμωνα είναι το γεγονός πως από την στιγμή που βουτάει στο νερό «χάνεται» και εμφανίζεται ξανά στην επιφάνεια με τον σταυρό στο χέρι!!!

Ο ίδιος λέει «Είναι αρκετά δύσκολο να βουτάς γυμνός σε τόσο κρύα νερά και να έχεις και την ανάσα να βουτάς σε τέτοιο βάθος. Κάνω μια βουτιά, μακροβούτι και μένω κάτω. Το διάστημα είναι περίπου μισό λεπτό». Και αν και κάνει χρόνια ψαροντούφεκο και βουτάει σε πολύ μεγαλύτερα βάθη με μια ανάσα ο ίδιος λέει «Άλλο όμως το ψαροντούφεκο. Εκεί έχεις εξοπλισμό, βαρίδια, στολή, βατραχοπέδιλα. Εδώ είναι δύσκολο. Είσαι μόνο με το μαγιό. Κάνει και κρύο. Είναι δύσκολο στα τόσα μέτρα. Οι θερμοκρασίες είναι στους 9 βαθμούς».

Ο Κίμωνας όλες αυτές τις φορές που έπιασε τον σταυρό τον πήγαινε στην βάρκα όπου βρίσκονταν ο πατέρας του Πάνος.

«Για μένα είναι αυτός που πρέπει να τον φιλήσει πρώτος. Ο πατέρας μου είναι πάντα δίπλα μου. Μου δίνει δύναμη. Ο μπαμπάς στην βάρκα και ο θείος (Τάσος) με το μπουρνούζι έξω» θα πει με χιούμορ ενώ ο θείος του θα συμπληρώσει «είναι τα δικά μας έθιμα, τα δικά μας γούρια».
 

Ο μαρμάρινος σταυρός και η «μάχη» κάτω από το νερό

Για το εάν πιστεύει πως είναι άξιος συνεχιστής του παππού του ο Κίμωνας απάντησε «Μετά την εκπαίδευση που μου έδωσε ο παππούς πιστεύω πως ναι. Είμαι ικανοποιημένος» ενώ για το έθιμο να περνάει ο σταυρός από κατάστημα σε κατάστημα για τις επόμενες μέρες θα πει:

«Ο κόσμος, οι πιο πολλοί είναι δεκτικοί μιας και γνωρίζουν και κρατούν το έθιμο της Πρέβεζας. Περνάω απ όλα τα καταστήματα. Το θεωρούν ευλογία. Φέρνει τύχη, βοήθεια. Προσπαθώ να περνάω απ όλους. Και σε όσα σπίτια προλαβαίνω. Γιατί δεν έχω πολύ χρόνο λόγω σπουδών. Ξέρω ότι πολλοί θέλουν αν μπαίνει ο σταυρός στο σπίτι τους. Αλλά δυστυχώς δεν προλαβαίνω. Είναι πάρα πολλά. Θέλω τουλάχιστον δύο εβδομάδες. Έξω βρίσκω κόσμο. Με σταματάνε στον δρόμο. Υπάρχουν και άλλοι που δεν γνωρίζουν το έθιμο αλλά το μαθαίνουν».
 

Στην Πρέβεζα ο σταυρός που ρίχνεται στην θάλασσα είναι μαρμάρινος και δεν είναι δεμένος με κορδέλα, κάτι που συμβαίνει σε σχεδόν όλα τα μέρη της χώρας.

Η Πρέβεζα είναι από τα λίγα μέρη που κρατάει αυτό το έθιμο.

Το 2014 ο σταυρός είχε χαθεί για αρκετή ώρα στα θολωμένα νερά του λιμανιού της Πρέβεζας. Τότε μετά από μισή ώρα τον είχε βρει και τον έβγαλε ο Κίμωνας. Την επόμενη χρονιά ο σταυρός πετάχτηκε με κορδέλα και δεν ήταν ξύλινος. Αυτό ήταν κάτι που προκάλεσε αντιδράσεις και ο κόσμος δυσαρεστήθηκε, μιας και ήταν αντίθετο με την παράδοση.

Τελικά επικράτησε η παράδοση και μέχρι σήμερα πετάγεται στην θάλασσα ο μαρμάρινος σταυρός, ελεύθερα.

Κάτω από το νερό γίνεται ένα είδος «μάχης» ενώ όπως περιγράφει ο Κίμωνας, φέτος έπιασε τον σταυρό για «μια χεριά».

«Απ όσους έχω δει εγώ απ αυτούς που βουτάνε για το σταυρό λίγα, 4-5 άτομα, μπορούν να φτάσουν στον βυθό. Μόνο φέτος έγινε μεγάλη μάχη κάτω από το νερό. Φέτος για μια χεριά, που λέμε, τον έπιασα. Δηλαδή έφτασα ένα χέρι πιο μπροστά από τον άλλον. Για ένα δευτερόλεπτο δεν θα τον είχα πιάσει»

Ενώ σημειώνει πως ο Άρης, με τον οποίο είναι φίλοι και έχει πιάσει τον σταυρό συνολικά τέσσερις φορές, του έδωσε συγχαρητήρια.

«Είμαστε φίλοι, μου έδωσε συγχαρητήρια. Φέτος ήταν ντέρμπι με το παιδί, γιατί τον είχε πιάσει τέσσερις φορές στο παρελθόν ο Άρης και είμασταν 4-4. Τώρα τον πέρασα πήγα πέντε εγώ» λέει με τον ιδιαιτέρα συμπαθητικό τρόπο και χαμογελώντας ο Κίμωνας.

Το έθιμο της περιφοράς

Στην Πρέβεζα, ένα έθιμο που κρατάει χρόνια είναι αυτό της περιφοράς του σταυρού. Ο ευλογημένος της χρονιάς, έτσι χαρακτηρίζεται αυτός που πιάνει τον σταυρό, για όσες μέρες θέλει τον κρατάει στον σπίτι του και τον περιφέρει στην πόλη, για να πάρουν την ευλογία του όλοι. Είναι ένα έθιμο πολύ παλιό και δεν είναι λίγοι αυτοί που παίρνουν τον Κίμωνα και ζητούν να τον κρατήσουν ένα βράδυ στο σπίτι τους. Θεωρείται ευλογία για να πάει καλά η χρονιά. Άλλωστε να μην ξεχνάμε, η Πρέβεζα είναι πόλη βαθιά συνδεδεμένη με την αλιεία και την θάλασσα. Και κάθε σπίτι ψαρά ή όχι δεν έχει σημασία θα θέλει τον σταυρό του Αγιασμού στο σπίτι του.

Ο Κίμωνας όλες αυτές τις μέρες τον κρατούσε στο σπίτι του.

«Αυτές τις μέρες  τον έχω στο σπίτι μου. Πάει στην γιαγιά, στον θείο, αλλά και σε όσους μου το ζητήσουν» είπε ο Κίμωνας «φανατικός» της παράδοσης αλλά και του θρησκευτικού φρονήματος που διατηρεί. Κάτι που χαρακτηρίζει την Πρέβεζα από παλαιοτέρων χρόνων, αλλά και την ίδια του την οικογένεια.
 

Αν και μέχρι τώρα και παρά το νεαρό της ηλικίας του δεν έχει γίνει κάποια πρόταση στον Κίμωνα για κάποιου είδους «βράβευση» ο ίδιος προσπερνάει ευγενικά την ερώτηση και στέκεται στην επόμενη και στο γεγονός πως φέτος, αθηναϊκά μέσα ασχολήθηκαν με την Πρέβεζα και τον ίδιο. «Είναι πολύ όμορφο αυτό το συναίσθημα. Να ξέρεις πως έχεις βγει στην τηλεόραση» λέει με σεμνότητα.

Κλείνοντας την πολύ όμορφη αυτή κουβέντα μου με τον Κίμωνα Πουρναρόπουλο και χωρίς να αφήνει με τίποτε το ιδιαίτερο χιούμορ του κάνει μια μικρή αναφορά και στην παρέα του, στους φίλους του.

«Οι φίλοι μου με παίρνουν τηλέφωνο το πρωί της ημέρας των Θεοφανείων, πριν βουτήξω και μου δίνουν συγχαρητήρια, χωρίς να έχω βουτήξει ακόμα…» και προσθέτει απαντώντας για το εάν έχει κάποιο «γούρι»

«Ένα από τα γούρια μου είναι ότι όταν βουτάω δεν είναι εκεί κανείς από τους φίλους μου. Δεν κατεβαίνει κανείς. Μόνο ένας έρχεται και είναι διακριτικός…!!!» λέει χαμογελώντας για μια ακόμη φορά ο Κίμωνας και κλείνει την κουβέντα μας απλά αλλά με απόλυτη σιγουριά: «Και του χρόνου πάλι».

Επιμέλεια Γιώργος Ευσταθίου